کمپ معماری ویترا یک پارک معماری واقع در ویل آن در راین است که تنها خاص موسسه ویترا در غالب مکانی برای طراحی و فروش مبلمان ویترا ساخته شده است . در سال 1981، بعد از آتش سوزی بزرگی، بیشتر ساختمان های کارخانه متعلق به سال های 1950 تخریب شدند و این سایت به مجموعه ی نا همگونِ معماری معاصر تبدیل شد . منتقد معماری، فیلیپ جانسون، یکبار می نویسد : " بعد از مجموعه ویِسِن هاف در سال 1927، این مجموعه، در یک مکان متشکل از ساختمان هایی است که توسط مشهورترین معماران در جهان غرب طراحی شده است.
در جریان گسترش این مجموعه، معماران درگیر پروژه، به دنبال خلق ساختمان هایی بودند که همزمان متناسب با فضاهای مسکونی اطراف و چشم انداز طبیعی مرزهای سه گانه اش ( سویس، آلمان و فرانسه ) باشد و البته، نتیجه پایانی مجموعه ای از ساخت و پرداختی هدفمند باشد، تراکم و کیفیتی باور نکردنی که مجموعه ویترا را به جاذبه ای برای طرفداران معماری از سراسر دنیا تبدیل می کند . این مجموعه شامل این ساختمان ها است : خانه ویترا ( طراحی هرزوک و دی مورن : 2010)، ساختمان کارخانه ( دفتر معماری سنا : 2012)، ایستگاه اتوبوس ( جاسفر موریسون : 2006)، ساختمان کارخانه ( آلوارو سیزا : 1994)، ایستگاه آتش نشاتی ( زاها حدید : 1993)، پاویون کنفرانس (تادائو آندو : 1993)، موزه طراحی ویترا (فرانک گهری : 1989)، گالری موزه طراحی ویترا و ورودی مجموعه ( فرانک گهری : 2003 ـ 1989)، ساختمان کارخانه ( فرانک گهری : 1989)، ساختمان های کارخانه (نیکولاس گیمشا : 1986 ـ 1981 )، اِلمان ابزارهای تعادل ( کلاس اُلدِن بِرگ و کوزه وَن براگن : 1984)، فضای گنبد ( به یاد ریپارد بوکمینستیر فولر : 2000 ـ 1975)، ایستگاه پمپ بنزین ( جین پرووه : 2003 ـ 1953)، کیوسک جریان هوا ( 2011 ـ 1986)، دیوگن ( رنزو پیانو : 2013) .
موسسه خصوصی موزه ویترا در سال 1989، توسط سی . ای . اُ رالف فلهبام تاسیس شد . با تمرکز بیشتری بر مبلمان و طراحی داخلی، این موزه آثاری از چارلز و رِی ایامز، جورج نِلسُن، آلوار آلتو، ورنِر پَنتُن، دییِتِر رلمز، ریچارد هاتِن و میچاییل تونِت را نمایش می دهد . این معماری مدرن که مجموعه آثار هنرمندان را در خود جای داده است، اولین طراحی فرانک گهری در اروپا بود و همچنین شامل کلکسیون شخصی رالف فلهبام، کارگاه ساخت و نگهبانی کارخانه ویترا هم می شود .
از آنجا که سبک معماری فرانک گهری را به راحتی می توان شناخت، این پروژه پیکرتراشانه ی کانستراکتیویسم تنها اندکی از طراحی های معمول او متفاوت است که او متریالش را به گچ سفید و فلز زینک ـ تیتانیوم محدود کرده بود . همان طور که خود معمار هم می گوید " من فرم هایی که از اسکچ هایم خلق می کنم، بسیار دوست دارم و این هرگز برای من رخ نمی دهد که بتوانم آن را در طراحی یک ساختمان هم انجام دهم . اولین پروژه ای که این چنین، طراحی اش کردم، ویترا در آلمان بود " .
در ساختمانی تنها با 8,000 فوت مربع مساحت، موزه ی دو طبقه ویترا، یکی از بزرگترین کلکسیون های مبلمان دنیا، به همراه آثاری از بیشتر دوره ها سبک های آغازین در قرن نوزدهم تا دوره مدرن است . با ترکیب عملکردی برج ها، رمپ ها و مکعب ها، حجم های این ساختمان را نور و ضرورت های چیدمان فضایی تعیین می کند .
در انتهای عقبی ساختمان، سرسرای کارخانه، کاری از نیکولاس گریمشا، هم در اندازه و هم در ارتفاع با ساختمان مجاورش ارتباط پیدا می کند . فضای ارتباطی فرمالی میانه ی این موزه، در برج ها و رمپ ها یافت می شود که همه ی فضاهای کارگاه های ساخت، نمایشگاه، آزمایشگاه، کافه تریا، سالن چند منظوره و دفاتر اداری را به هم مرتبط می کند . موزه ویترا با مرغزاری از درختان گیلاس احاطه شده و همچنین در نزدیکی مجسمه ابزارهای توازن و پاویون کنفرانس، طراحی تادائو آندو است .
فضای داخلی موزه طراحی ویترا دارای چهار گالری نمایشگاهی بزرگ با دیوارهای سفید یکسان و مساحت حداکثری 700 متر مربع از فضای نمایشگاهی است . منبع اصلی نور پنجره مرکزی از این سقف است که فرم یک شکلش از بیرون قابل رویت است دقیقا همان جایی که نقطه کانونی ساختمان قرار دارد . همچنین برجستگی در حجم بیرونی همان ساختار موربی است که پلکان را در خود جای داده است . بدین گونه، فرم های تاثیر گذار بیرونی ساختمان را هم عملکردشان تعیین کرد و هم نیاز برای ساختمان پیچیده ی یک موزه شکل داد . در موزه طراحی ویترا، گهری، موفق به ترکیب دو گونه اساسا متفاوت معماری موزه شد . از یک طرف این ساختمان تفسیری غیر منتظره از " مکعب سفید " به منظور فراهم کردن بافتی خالص برای ارایه نمابشگاه ها است و از طرف دیگر، این موزه در غالب یک مجسمه ی معمارانه ی تصویر نگاری است که به موزه طراحی ویترا کمک می کند تا اعتباری جهانی به دست آورد .
ورودی مجموعه
حجم بیرونی با نگاهی دقیق تر
حجم بیرونی با نگاهی دقیق تر
فضای داخلی
فضای داخلی
